طب کار و بیماری های شغلی حیطه ی نسبتا جدیدی در علم پزشکی است که سابقه ی آن به سال 1700 میلادی بر می گردد. هر چند در تمدن ایرانی مدارکی در دست است که در جریان ساخته شدن تخت جمشید به کارگرانی که در اثر کار دچار حادثه می شدند یا بیمار می شدند غرامت و حقوق ایام بیماری پرداخت می شده است ، در سایر کشور های جهان این موضوعات نسبتا جدید هستند.
در ایران نیز اولین دوره رزیدنت های طب کار در سال 1374 وارد این رشته ی تخصصی شدند و به مرور زمان و با روشن شدن اهمیت و نقش به سزای این متخصصین در حفظ و ارتقای سلامت شاغلین ، تعداد دانشگاه های تربیت کننده متخصصین طب کار افزایش یافت و اکنون در 5 دانشگاه علوم پزشکی تهران، علوم پزشکی ایران ، یزد، مشهد و بندرعباس آموزش تخصص طب کار به پزشکان عمومی که در آزمون ورودی پذیرفته شده اند انجام می شود.
اما در پزشکی آموزش با فارغ التحصیلی خاتمه نمی یابد و دانش آموختگان رشته های مختلف پزشکی نیازمند آشنایی با آخرین پیشرفت ها و دست آورد های روز پزشکی در رشته ی خود هستند و این امر نیاز به وجود نهادی برای ارائه ی خدمات علمی و آموزشی به متخصصی طب کار را ضروری می ساخت، ضمن اینکه وزارت بهداشت علیرغم دارا بودن بدنه ی کارشناسی تخصصی، نیازمند بازوهای مشورتی و تصمیم سازی در رشته های تخصصی و فوق تخصصی است. این موارد و نیز احساس نیاز به وجود یک تشکل علمی برای فعالیت در زمینه ی سلامت شاغلین سبب شد انجمن علمی طب کار ایران در سال 1380 تاسیس شود. این انجمن دارای دو گروه عضو پیوسته و وابسته است و دارای هیئت مدیره ای است که در مقاطع سه ساله با رای مستقیم اعضا در مجمع انجمن برگزیده می شوند تا فعالیت های انجمن را مدیریت نمایند. انجمن همچنین دارای دو کمیته ی علمی و اخلاق حرفه ای - صنفی است که در زمینه ی پاسخ به پرسش ها و یافتن راه حل برای مشکلات علمی و نیز هدایت امور صنفی و اطمینان از تعهد اعضا به اخلاق حرفه ای فعالیت می کنند. برگزاری سخنرانی های علمی ماهیانه در 20 سال گذشته نیز از دیگر فعالیت های مستمر علمی انجمن است.
